دستور جلسه این هفته(1392/06/01)

  قضاوت و جهالت                                                                                                        

به نام خداوند قائم و دائم

قضاوت به معنای حکم کردن و جهالت به معنای ندانستن است و قرار دادن این دو موضوع کنار هم به این معناست که از قضاوتهایی که بر مبنای ندانستن هست باید پرهیز کرد.

از روزی که به انسان اختیار داده شد،قضاوت هم داده شد و انسانها از صبح تا شب نا گزیرند قضاوت کنند (بروم- نروم-گرمه- سرده...)

ولی موضوع مهم این هست که آن چیزهایی که به ما مربوط نمیشود را قضاوت نکنیم وقضاوتی که از آن مذمت شده قضاوتی است که از سوءظن شروع میشود وبعد به کنجکاوی وداوری میرسد و درنهایت به قضاوت نا مشروع منجر میشود و باعث میشود که ما ظاهر را ببینیم وقضاوت کلی کنیم و یا در مورد دیگران ،با عجله قضاوت کنیم.

البته اکثر انسانها در حوزه ادراک عقلی می دانند که نباید این کار را انجام دهند اما در حوزه عملکرد این کار را انجام می دهند زیرا ذهن انسان طوری طراحی شده که کمتر از کسر ثانیه و اتوماتیک وار قضاوت می کند و انرژی زیادی هم از ما می گیرد وراه چاره این هست که ذره ذره دانایی را بالا ببریم تا مسائل وارد نشوند و تمرین و ممارست می خواهد و کاملا اکتسابی است و با تمرین و تلاش انسان می تواند تحصیل کند.

اگر کسی بخواهد در کنگره درمان شود باید سرمشق درمان داشته باشد و در کتاب 60 درجه  زیر صفر توصیه شده که نگهبان جسم و جان باشیم و این با عقل سالم و تفکر درست امکان پذیر هست زیرا ما تحت تاثیر باورها و افکار و عقایدمان هستیم و اگر خطا و اشتباه باشند ما را به بیراهه می برند زیرا اندیشه انسان،به صورت رفتار ظاهر میگردد و آنچه که به نفس ما قدرت می دهد جهل و نادانی ماست پس باید روح خود را مسلح کرد و از کارهایی که ما را از آن نهی کرده اند خودداری کنیم و توجه کنیم که همیشه در محضر خداوندیم و خداوند همیشه ناظر بر قضاوتهای ماست.

از انواع قضاوتهایی که(به خداوند-به مردم- به خود)داریم تنها نوع سوم مورد ستایش است و انسان باید کارهای خود را مورد قضاوت قرار دهد و افرادی که بهترین قضاوتها را راجع به خود دارند و خود را بی عیب میدانند در حقیقت نور علم و ایمانشان کم است و با نور کم،قاعدتا انسان چیزی را نمی بیند اما اگر نور زیاد باشد انسان تمام لغزشهای ریز خود را می بیند و عیبها را به خود بر میگرداند و در مورد نفس خود به قضاوت می نشیند و مشغول عیوب و نواقص خود میشود.

ما باید بتوانیم به انسانها و رویدادهای زندگی ،به دیده خوش بنگریم و حرمت اشخاص را نگهداریم و به چشم احترام به دیگران نگاه کنیم و به تفاوتهای فردی احترام بگذاریم و بدانیم که امکان خطا برای همه هست و ما هیچ وقت دیگری نمی شویم ولی می توانیم به هم نزدیک شویم و همدلی کنیم و قضاوت نکنیم تا مورد قضاوت قرار نگیریم وخود و افکار و احساساتمان راچیزی جدا و متمایز از دیگران تلقی نکنیم که این خیال باطل،برایمان در حکم یک زندان خواهد شد.

در حوزه اعتیاد و درمان میتوان گفت که درروش درمان تدریجی هیچ پوشیدگی و شبهه ای نیست و حکم اش کاملا مشخص است ومصرف کنندگان و خانواده هایشان،میتوانند تکلیف خود را مشخص کنند.اگر قضاوت برای درمان بر مبنای جهل باشد و راه درست و نادرست مشخص نباشد ما را بر زمین میزند و سبب ویرانی میشود و ویروس جهالت سبب قوی شدن بیماری اعتیاد میشود و درست و نادرست مخلوط میشود و معجونی به دست می آید که سبب میشود تصمیم گیری و قضاوت اشتباه شود و به انحراف کشیده شود و راه نادرست با لعاب راه درست سبب میشود تا گرد وغباری از نادرست برخیزد که تشخیص را مشکل خواهد کرد و وقتی این غبار فروبنشیند تازه انسان می فهمد اوضاع از چه قرار است.

دعوت و فراخوان کنگره به سمت نور است و به برکت این نور مصرف کنندگان و خانواده هایشان نه راه را گم می کنند و نه به بیراهه می روند و به مشکلی هم بر نمی خورند زیرا روش درمان تدریجی نسبت به تمام مسائل درمان،شناخت بنیانی دارد و به عوامل داخلی و خارجی انسان توجه دارد و هماهنگی لازم بین 3 عنصر جسم و روان و جهان بینی را به وجود می آورد و همگی را در وضعیت مطلوب قرار می دهد و شخص پس از درمان ،خود را از استضعاف خارج می کند به گونه ای که هیچ ضعفی را احساس نمی کند.

انشاالله خداوند ما را به لطف خود از جهالت و قضاوتهای بی مورد باز دارد وکمک کندتا همگی با هم، با هر طلوع خورشید قدمی به اونزدیک شویم.

(حق یارتان باشد)

منبع: سایت کنگره

نویسنده: همسفر بوجاریان