"کارگاه آموزشی عمومی 1 شهریور 92"

روز جمعه یکم شهریورماه 92 دومین جلسه از دور پنجم کارگاههای آموزشی عمومی کنگره 60 نمایندگی نیک آباد به نگهبانی مسافر علی ،دبیری مسافر علیرضا واستادی مسافر صادق با دستور جلسه

"قضاوت و جهالت"

راس ساعت 17:00 آغاز بکار نمود.

سخنان استاد:

وقتی ما در مورد قضاوت صحبت می کنیم اولین چیزی که به ذهن ما می آید قاضی است.یعنی یکی از سخت ترین و مهم ترین شغل هایی که در دنیا وجود دارد قاضی بودن و قضاوت کردن است. یک شرایط خاص خودش را دارد و یک سری ملاک ها برای شغل قضاوت وجود دارد.از نظر شرایط محیطی کسی که می خواهد در مورد مسئله ای قضاوت کند نباید در جایی که وجود دارد زیاد گرم باشد یا زیاد سرد باشد چون ممکن است در قضاوت آن اثر منفی بگذارد. لباس تنگ و کفش تنگ نباید بپوشد چون ممکن است روی قضاوتش اثر منفی بگذارد نباید زیاد غذا خورده باشد. نباید گرسنه باشد یعنی شما این قضیه را اگر ادامه بدهید این تازه ریز مسئله است که راجع به قاضی  بیان می کنیم....

 قدرت تصمیم گیری بالا قدرت پذیرش اشتباهی که انجام داده است یعنی به محض اینکه بفهمد در مسئله ای اشتباه کرده سریع اعلام کند که اشتباه کرده است و ممکن است سر انسان بی گناهی برای این مسئله از بین برود. یا قدرت تحمل بالا به دلیل در گیر شدن شاکی و متشاکی در محضر قاضی. خیلی این قضیه قضاوت مهم  است. یعنی کسانی که وارد قضاوت می شوند باید انقدر از جهت مالی در رفاه باشند همانطور که در کشور ما برای قاضی حساب باز می گذارند. یعنی آنچه نیازش هست برداشت کند. حد قانونی برای حقوق و مزایای یک قاضی وجود ندارد. که بگویند ما در ماه 1 میلیون یا 2 میلیون و یا چقدر می گیریم. یک حساب باز در اختیار او هست که می تواند به اندازه نیازش برداشت کند که نیاز به مردم از لحاظ مالی نداشته باشد که بیاید رشوه بگیرد تا کاری را انجام بدهد. حالا با این ملاک هایی که تعیین شده با حساسیت بالا و دانایی بالا همه در مورد یک قاضی وجود دارد که این مطالبی که در مورد قاضی برای شما عرض می کنم شاید 0.1 از مولفه هایی هست که یک قاضی باید داشته باشد.ولی دستور جلسه ما در مورد قضات و قاضی نیست بلکه در مورد قضاوت کردن است و قضاوت هایی که در خواسته یا نا خواسته در مورد دیگران انجام می دهیم و تصمیم گیری ها و نظریه های منفی که در مورد دیگران انجام می دهیم که در بعضی از اوقات باعث اثر گذاری نیز می شود. مسئله مهم این صورت جلسه این هست که مورد دیگران قضاوت نکنیم. البته این هم درست نیست که در مورد هیچ کس قضاوت نکنیم چون بعضی از اوقات پیش می آید در زندگی ما مجبور شویم در مورد بعضی ها قضاوت کنیم که آن هم نیاز به اطلاعات صحیح و درست دارد.

 

ممکن است بحث ازدواج باشد ممکن است بحث کاری و یا هر بحث دیگری باشد که ما مجبور شویم در مورد یک انسان قضاوت کنیم که آیا مناسب هست یا نه. بعضی از اوقات ما قضاوت دیگران را تایید می کنیم یعنی ما یک مهر آماده در دست داریم که هر کس صحبتی می کرد ما آن را تایید می کردیم و می گفتیم " آره راست می گویید ".این کار می شود قضاوت در جهالت یعنی انسانی دچار اینچنین قضاوت ها میشود و خودش را درگیر می کند که در جهالت به سر می برد یعنی همیشه درگیر مسائل حاشیه است. کسی که در مورد دیگران قضاوت می کند مثل فیلم برداری هست که در جلسه که وارد می شود از همه جا فیلم برداری می کند از همه جا فیلم برداری می کند ولی وقتی که این فیلم را تماشا می کنید این فیلم بردار را در فیلم مشاهده نمی کنید چون وقتش را صرف دیگران کرده که ببیند کی چکار می کند که فیلم آن را بگیرد.

 

انسان که قضاوت می کند مثل این فیلم بردار از خودش غافل است یعنی در صحنه زندگی خودش نیست. اما یک نوع قضاوت صحیح وجود دارد که ما می توانیم انجام بدهبم ؛ آن هم درمورد خودمان است که می توانیم کار های خودمان را رصد کنیم که می توان هفته ای 1 بار ، یک بار حتی اگر وقت داریم غروب به غروب این کار را انجام داد. ما باید به حساب خودمان برسیم قبل از اینکه به حساب ما برسند.و ببینیم که بعد از اینکه صبح بیدار شدیم حال چند نفر را خراب کردیم و چه کار های مثبت و منفی انجام داده ایم و ما باید یک حساب برای خودمان در نظر بگیریم و یک نمره منفی و یک نمره مثبت برای خودمان در نظر بگیریم و ببینیم در طی 24 ساعت چند نمره مثبت و چند نمره منفی گرفته ایم. این کار باعث می شود که انسان پیشرفت کند و با قضاوت در مورد دیگران خیلی فرق می کند. ما در تمام این وادی ها و دستور جلسه های مختلف کنگره 60 می کنیم که از شاخه های دانایی و نادانی صحبت شده است که عامل موفقیت انسان می باشد. اگر انسان به سلاح دانایی مسلح باشد می تواند موفق شود و می تواند از بند اعتیاد رها شود. انسان برای رهایی از بند اعتیاد باید راه تشخیص را پیدا کند و این میسر نیست مگر اینکه به سلاح دانایی مسلح شود چون انسان همیشه راهنما ندارد ممکن است در زمان یا مقطع خاصی ما راهنما داشته باشیم ممکن است از او مشاوره بگیریم ولی انسان موجودی است که باید تمام مشکلاتش را خودش حل نماید. ولی هیچ وقت نمی توانیم ادعا کنیم که ظرف دانایی ما پر شده است.

با تشکر از همسفر "محمد شفیعی" که در تهیه و تنظیم مطالب ما را یاری دادند.